KAMER 13: P.I. Sittard

In samenwerking met de P.I. (Penitentiaire Inrichting) Sittard organiseren wij in het kader van de tentoonstelling We're All People deze Kamer 13 editie, waarbij een achttal gedetineerden in de gevangenis zelf aan de slag gingen met een fotocamera.

Dit idee voor samenwerking ontstond naar aanleiding van de persoonlijke ervaringen van Joseph Rodriguez, die zelf meermaals in de Verenigde Staten in de gevangenis heeft gezeten als jeugddelinquent. Rodriguez deelde op bevlogen wijze zijn verhalen met het Fotomuseum. Hij heeft zijn leven gebeterd en zegt zelf dat fotografie zijn leven heeft gered; het heeft ervoor gezorgd dat hij een doel in zijn leven kreeg, anders dan drugs en criminaliteit. Daarnaast bestempelt Joseph zichzelf als humanist, hij gelooft in waarden als vrijheid en verantwoordelijkheid.

In het kader hiervan hebben Fotomuseum aan het Vrijthof en de P.I. Sittard ervoor gezorgd dat acht gedetineerden allen een wegwerpcamera hebben gekregen om te fotograferen binnen de muren van de P.I. Hiervoor golden strenge regels, zo mocht er niet gewerkt worden met digitale camera's vanwege veiligheidsoverwegingen, mochten ze slechts beperkt fotograferen en geen andere personen vastleggen. Daarnaast zijn alle foto's die bij ons te zien zijn ook nog eens onderworpen aan een strenge veiligheidscontrole voordat ze gepubliceerd mochten worden. Het eindresultaat van de genomen en goedgekeurde foto's is vanaf 21 december te zien, in Kamer13 bij Fotomuseum aan het Vrijthof.

De P.I. over het project:
Maud Gemmeke (Humanistisch Geestelijk Verzorger)​​​​​​:

Deze mannen, gedetineerden, bepaalden voor ons, de kijkers, wat het waard is om op film te worden vastgelegd. Ze kregen het vertrouwen om op de juiste manier met camera's om te gaan in een wereld waar normaal gesproken geen camera's zijn toegestaan ​​en al helemaal niet in de handen van gevangenen. De enige camera's die je normaal gesproken in een gevangenis vindt, zijn beveiligingscamera's. De mannen, de fotografen, kregen natuurlijk regels... Gevangenissen zitten vol met regels. Als we het over veiligheid hebben: niet alles mag aan de buitenwereld worden getoond. Met het oog op privacy kregen de jongens bijvoorbeeld de regel: richt niet op mensen, schiet niet op mensen! Slechte grap natuurlijk, maar het is interessant dat fotografietaal vergelijkbaar is met wapentaal, zoals een van mijn favoriete schrijvers (Susan Sontag) opmerkte.
Ondanks de kans om misbruik te kunnen maken van het gebruik van de ​camera binnen de gevangenismuren, kozen alle gevangenen ervoor om kunst te produceren en niemand gebruikte de camera als wapen. Of misschien gebruikten ze de camera wel als wapen. Een wapen dat werd gebruikt om te communiceren over het bestaan, een politieke daad misschien, om de pijn en eenzaamheid van een verblijf achter de tralies vast te leggen, om de kleine gemakken vast te leggen die veerkracht of weerstand tegen straf bieden.

Kijkers kunnen deze foto's op verschillende manieren bekijken en interpreteren (we vallen waarschijnlijk allemaal ten prooi aan interpretatie). Er wordt vaak opgemerkt dat gevangenissen geen hotels zouden moeten zijn. Ik denk dat de foto's laten zien dat ze dat niet zijn. Sommige kijkers, die geloven in strenge straffen, vinden daar misschien verlichting in. Ik stel mezelf de vraag: wat voor soort omgeving hebben we eigenlijk nodig als we willen dat mensen genezen, leren en veranderen? Ik zou iedereen die het museum bezoekt willen vragen: hoe zou het met mij gaan als ik in de gevangenis zou zitten? Zou het goed met me gaan? Zou ik lijden? Hoe zou ik ermee omgaan?

Ook exposeren in Kamer 13? Stuur een e-mail aan Sarah laven.