KAMER 13

Kamer 13 is een initiatief van Fotomuseum aan het Vrijthof mede mogelijk door Stichting Vrienden van het Fotomuseum. In Kamer 13 exposeren lokale fotografen 13 foto's om het talent in de regio te laten zien aan onze bezoekers. Deze exposities hebben een duur van 6 tot 8 weken en zorgen voor een afwisselende toevoeging tijdens onze reguliere exposities. Te zien vanaf 2 april: Indra Moonen.

Indra Moonen (1983) woont in Gronsveld (NL) waar ze tevens haar doka en studio heeft. Ze is haar fotografische loopbaan begonnen met een studie aan het Syntra te Hasselt. Daarna heeft ze fotografie aan de kunstacademie gevolgd, ook te Hasselt. Sinds 2008 werkt ze als freelance fotograaf.

In haar vrije werk maakt ze voornamelijk landschappen als vlucht uit de echte wereld. Ze werkt met oude foto- en druktechnieken om de melancholische sfeer die ze opzoekt te accentueren. Tevens omarmt ze de traagheid van het werken met dergelijke procedés.  De beleving van het maken zelf wordt zo namelijk veel intenser, in tegenstelling tot de vluchtige wereld waaraan ze probeert te ontsnappen.

Een van de technieken die te zien is, zijn afdrukken gemaakt met het Platinum / Palladium procedé. In het kort maak je een lichtgevoelige emulsie die je met een kwast aanbrengt op een papier naar keuze, in dit geval een Japans met de hand geschept papier van Ilford genaamd Tesuki Washi Icihibei. Vervolgens plaats je er een negatief op in de maat waarop je de afdruk wilt hebben en wordt het geheel belicht met een UV-belichtingsmachine. De print wordt hierna ontwikkeld, en na een drietal specialeklaringsbaden nog een laatste keer gespoeld.

Een andere techniek is het Wet Plate Collodion procedé uit 1851. Bij deze techniek wordt er een lichtgevoelige emulsie aangebracht op een glasplaat. Deze wordt vervolgens in de camera gezet, belicht en direct daarna ontwikkeld en gefixeerd. Dit alles dient zich namelijk te voltrekken terwijl de plaat nog nat is. Zou deze voortijdig drogen, reageert de chemie niet meer met elkaar en wordt er geen beeld gevormd. Het resultaat is een afbeelding op glas, en daarmee een unicaat.

Wounded Land

Een camera geeft je het perfecte alibi om ergens naartoe te gaan, om iets te onderzoeken, om ergens in te duiken. Zo bezocht ik tijdens een trip naar de Elzas in 2018 Hartmannswillerkopf, een Eerste Wereldoorlog monument. De uitgestrektheid en groteske vorm van deze plek, die in een keer opdoemt bij het betreden ervan, maakte zo een diepe indruk op mij dat ik meer wilde weten van deze specifieke epoche in de geschiedenis. Uiteindelijk ben ik beginnen struinen met mijn camera door deze, nog altijd uiterst zichtbaar verwonde, omgeving rondom Verdun en de Somme. Deze beschadigde landschappen, deze stille getuigen, fluisteren vreselijke verhalen. Het gefluister kruipt onder je huid, zeker in de bossen waar duizenden mensen gewond zijn geraakt, hun levens hebben verloren en vaak nog steeds in diezelfde grond begraven liggen. Met mijn camera als spreekbuis hoop ik dat het gefluister niet verstomd. Niet alle wonden helen zomaar. Ze zouden simpelweg niet gemaakt moeten worden.

Memento Mori

Zelfs de vastgelegde afbeelding van mij op glas zal met de tijd vervagen. Het nabootsen van het vervagen van mijn eigen herinnering voelt als balanceren op de dunne lijn tussen wel en niet zijn. Maar zodra je er bent zal het vergaan onvermijdelijk zijn. Deze glasplaat heeft een half jaar buiten gelegen. Enigszins beschut op de vensterbank, maar niettemin blootgesteld aan kou, regen, sneeuw en wind. Om het verval vast te leggen heb ik de plaat met tussenpozen gescand.Uiteindelijk heb ik de plaat gevernist om het verval te bewaren. Om het proces te bevriezen vlak voordat het volledig verdwijnt en de enige sporen die achterblijven de sporen zijn die doorleven in iemands herinnering.

Now you see me, now you don’t

Het is makkelijk om een, op het eerste gezicht, perfecte plaatje te creëren via sociale media, maar het is geen eerlijke. Het voelt ook niet eerlijk naar diegene die het gevoel hebben dat zij de enige zijn die worstelen in het leven. Dat is niet zo. Je kunt je jeugd niet kiezen en met de invloed van deze periode worstel ik nog altijd. Nu, met mijn chemie, met de streek van een kwast, de ontwikkeling van een dun laagje zilver, bepaal ik zelf of er een afbeelding is of niet. Of ik er ben of niet. En daarmee de vraag stel: mag iedereen zomaar moeder worden?

 

Artist Talk 

Op zondag 30 april geeft Indra een artist talk in het museum. Meer informatie volgt.